جراحی ایمپلنت دندان اولین بار در سال ۱۹۵۲ در سوئد توسط جراح دندان‌پزشک پر اینگوار برنمارک انجام شد. امروزه جراحی ایمپلنت دندان را یک درمان استاندارد برای جایگذاری نوعی پروتز به‌جای دندان می‌دانند. ایمپلنت دندان نوعی ابزار جراحی است که در استخوان فک قرار می‌گیرد و طی چند ماه با استخوان ترکیب می‌شود. ایمپلنت دندان در واقع به‌عنوان ریشه‌ی دندان از دست‌ رفته عمل می‌کند. این ریشه‌ی مصنوعی می‌تواند دندان و یا بریج جایگزین را نگه دارد. داشتن ایمپلنت دندانی که با استخوان ترکیب می‌شود بهترین شیوه برای داشتن دندانی مشابه دندان طبیعی است که این بدون تأثیر گذاشتن بر دندان‌های مجاور، در دهان قرار می‌گیرد و مقاومت بالایی دارد. روند ترکیب ایمپلنت دندان با استخوان فک اسئواینتگریشن نامیده می‌شود. بیشتر ایمپلنت‌های دندان از تیتانیوم ساخته می‌شوند چرا که بدن تیتانیوم را به‌عنوان یک عامل خارجی نمی‌شناسد و اجازه می‌دهد با استخوان فک ترکیب شود. در طول زمان علم و تکنولوژی به پیشرفت‌های جدی در ایمپلنت‌های دندانی دست یافته است و امروزه احتمال موفقیت ایمپلنت‌های دندانی به حدود ۹۸ درصد رسیده است.

وقتی جای یکی از دندان‌ها خالی باشد، استخوان فک زیر آن کم‌کم عقب‌نشینی می‌کند و به خاطر کمبود حرکت شکننده می‌شود. از دست رفتن یک دندان نه‌تنها در زیبایی لبخند شما تأثیر می‌گذارد، بلکه فرم صورت شما را هم تغییر می‌دهد و موجب می‌شود پیر به نظر بیایید. ایمپلنت‌های دندانی می‌تواند برای جایگزینی یک دندان، چند دندان یا همه دندان‌های به کار گرفته شود. جایگزینی دندان باعث بازیابی عملکرد مناسب دندان و همین‌طور زیبایی است. وقتی صحبت از جایگذاری دندان می‌شود، سه گزینه پیش روی بیمار وجود دارد: ۱) دندان مصنوعی (به‌صورت قسمتی یا کلی)، ۲) بریج دندان ثابت (سیمانی)، ۳) ایمپلنت دندان. دندان مصنوعی ارزان‌ترین روش جایگزینی دندان است اما کمتر مورداستفاده قرار می‌گیرد چرا که قابلیت جدا شدن آن حس خوبی برای بیمار ایجاد نمی‌کند. به‌علاوه دندان مصنوعی بر روی ذائقه و تجربه چشایی فرد تأثیر بگذارد. بریج دندانی بهترین گزینه برای جایگزینی دندان پیش از تولید ایمپلنت بود. مهم‌ترین نکته منفی بریج دندان وابستگی آن به ریشه دندان طبیعی است. ایمپلنت فقط توسط استخوان کنترل می‌شود و بر دندان‌های طبیعی مجاور هم تأثیری نمی‌گذارد. این‌که بیمار کدام‌ یکی از این گزینه‌ها را انتخاب کند به فاکتورهای مختلفی بستگی دارد. درباره ایمپلنت‌های دندانی می‌توان گفت که این فاکتورها در تصمیم‌گیری مؤثرند:

• موقعیت دندان یا دندان‌های از دست‌ رفته
• کیفیت و کمیت استخوان فک در محلی که ایمپلنت دندان در آن جای می‌گیرد
• سلامت بیمار
• هزینه
• ترجیح بیمار

جراح قسمتی را که باید ایمپلنت در آن قرار بگیرد را معاینه و بررسی می‌کند تا ببیند که آیا بیمار کاندیدای خوبی برای جراحی ایمپلنت هست یا نه. مزایای زیادی در انتخاب ایمپلنت دندان نسبت به موارد دیگر وجود دارد. ایمپلنت دندان روشی تهاجمی نیست چرا که بدون تأثیر گذاشتن روی دندان‌های مجاور یا نیاز به تراشیده شدن آن‌ها جایگذاری می‌شود. از این گذشته از آنجا که ایمپلنت دندان با ساختار استخوان ترکیب می‌شود، بسیار مقاوم بوده و مثل یک دندان طبیعی عمل می‌کند.

ایمپلنت‌های دندانی مزایای زیادی دارند، از جمله:

• ظاهر بهتر: ایمپلنت‌های دندانی حس و ظاهری مشابه دندان طبیعی دارند. و به خاطر آنکه طوری طراحی شده‌اند که با استخوان ترکیب می‌شوند، دائمی هستند.
• تکلم آسان‌تر: دندان‌های مصنوعی، از آنجاکه از جای خود حرکت می‌کنند، می‌توانند موقع حرف زدن مشکل ایجاد کنند. با ایمپلنت دندانی بدون نگرانی از جابه‌جا شدن دندان می‌توانید به‌آسانی تکلم کنید.
• راحتی بیشتر: دندان مصنوعی به خاطر متحرک بودن، کار جویدن را دشوار می‌کند. ایمپلنت دندانی مثل دندان طبیعی عمل می‌کند و می‌توانید بدون درد و با راحتی غذا را بجوید.
• اعتمادبه‌نفس بیشتر: ایمپلنت دندانی زیبایی لبخند را به شما بازمی‌گرداند و موجب می‌شود احساس بهتری نسبت به ظاهر خودتان داشته باشید.
• بهداشت بیشتر دهان و دندان: ایمپلنت دندان مثل دندان‌هایی که با بریج متصل می‌شوند، نیازی به تراشیدن دندان‌های مجاور ندارد. از آنجا که دندان‌های مجاور برای محافظت از ایمپلنت نیازی به تغییر ندارند، دندان‌های طبیعی شما دست‌نخورده باقی می‌مانند و در نتیجه بهداشت دهان و دندان را بالا می‌برند. ایمپلنت‌های تک دسترسی بهتری به فاصله بین دندان‌ها می‌دهند و در نتیجه بهداشت دهان را بهتر می‌توان حفظ کرد.
• پایداری: ایمپلنت‌ها بسیار مقاوم هستند و سال‌های سال دوام دارند. با مراقبت‌های لازم می‌توان تا آخر عمر ایمپلنت را در دهان نگه داشت.
• آسودگی: دندان‌های مصنوعی متحرک هستند. ایمپلنت دندانی دشواری‌های ناشی از متحرک بودن دندان مصنوعی و همین‌طور نیاز به مواد چسبنده ناخوشایند برای نگه‌داشتن آن‌ها در جای خود را از بین برده است.

جراحی ایمپلنت می‌تواند توسط هر دندانپزشک دارای مجوز که روند استاندارد درمان را رعایت می‌کند و به صلاح بیمار عمل می‌کند، انجام شود. با این‌ حال از آنجا که ایمپلنت به‌واسطه‌ی عمل جراحی داخل استخوان فک قرار می‌گیرد، متخصص دندانی که معمولاً جراحی‌های مرتبط با استخوان فک را انجام می‌دهد، گزینه‌ی مناسب‌تری برای جراحی ایمپلنت است. جراحان فک و صورت تمامی بیماری‌های بافت سخت و نرم دهان از جمله خارج کردن دندان و جراحی‌های فک را انجام می‌دهد. پریودنتیست‌ها بیماری‌هایی که اطراف ساختار دندان را درگیر می‌کنند،‌ درمان می‌کنند از جمله در ناحیه‌ی لثه و استخوان فک. هم جراحان دهان و دندان و هم پریودنتیست در انجام جراحی ایمپلنت تخصص دارند. وقتی ایمپلنت در داخل استخوان جای گرفت، مرحله‌ی بعدی جایگذاری تاج دندان است که ایمپلنت در واقع به‌عنوان پایه‌ی نگهدارنده‌ی آن عمل می‌کند. این بخش از درمان معمولاً توسط دندانپزشک عمومی یا پروستودنتیست (دندان‌پزشک متخصص در زمینه ترمیم دندان) انجام می‌شود.

به‌طور کلی دو نوع جراحی ایمپلنت دندان داریم: اندواستیل و سابپریواستیل. اندواستیل به‌ نوعی از ایمپلنت اشاره دارد که در استخوان‌ها قرار دارد و سابپریواستیل به‌ نوعی از ایمپلنت اشاره دارد که در قسمت بالای استخوان آرواره و زیر لثه انجام می‌شود.
ایمپلنت سابپریواستیل امروزه دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرد، چرا که نتایج بلندمدت مناسبی را برای بیمار در پی ندارد و نوع دیگر یعنی اندواستیل بسیار مستحکم‌تر است.
با اینکه کاربرد اصلی ایمپلنت جایگزینی یک دندان از دست‌ رفته است، ایمپلنت‌های دندانی را می‌توان در درمان‌های دیگر دندانپزشکی هم استفاده کرد. با توجه به استقامتی که ایمپلنت دارد می‌تواند به‌عنوان پایه‌ی محافظ یک دندان مصنوعی استفاده شود و جایگیری دندان را در دهان آسان‌تر و مستحکم‌تر کند. علاوه بر درمان‌های ارتودنسی، مینی‌ایمپلنت‌های دندانی می‌توانند به‌عنوان یک تکیه‌گاه موقت هم عمل کنند که موجب می‌شوند دندان در جای دلخواه ثابت شود. این مینی‌ایمپلنت‌ها کوچک هستند و به‌صورت موقتی به استخوان وصل می‌شوند تا حرکت یک دندان دیگر را کنترل کنند. در نهایت این ایمپلنت‌ها بعد از این‌که کارشان را انجام دادند، برداشته می‌شوند.
برای بیمارانی که همه‌ی دندان‌هایشان را در اثر پوسیدگی یا بیماری لثه بالا و پایین از دست داده‌اند، یکی از گزینه‌ها ساخت دندان‌های مصنوعی با استفاده از تعداد اندکی ایمپلنت دندانی است. روش All on-4 یکی از روش‌هایی است که توسط نوبل بیوکر سازنده‌ی ایمپلنت‌های دندان نام‌گذاری شده است. در این روش درست مثل نامش از چهار ایمپلنت برای سوار کردن دندان‌های فک بالا یا پایین استفاده می‌شود. این ایمپلنت‌ها به‌صورت استراتژیک در بخش‌هایی از استخوان که استقامت بالاتری دارند قرار داده می‌شوند و یک پروتز دندان مصنوعی نازک به آن متصل می‌شود. روش All in-4 پروتز ثابت دندانی که غیرقابل‌ جابه‌جایی است را در دهان ایجاد می‌کند و دندان‌ها در مقایسه با روش‌های قدیمی یعنی دندان‌های مصنوعی شباهت بیشتری به دندان طبیعی خواهند داشت. بدون شک ایمپلنت‌های دندانی گزینه‌های بیشتری برای جایگزینی یک یا چند دندان را پیش روی ما قرار داده‌اند و علاوه بر مقاومت و استحکام طولانی‌مدت، در بهداشت دهان و دندان هم مؤثر هستند.

جراحی ایمپلنت معمولاً به کمک بی‌حسی موضعی انجام می‌شود و در نتیجه شما در طول جراحی احساس دردی نخواهد داشت. پس از این‌که بی‌حسی موضعی از بین رفت، ناراحتی پس از جراحی بسته به افراد مختلف متفاوت خواهد بود. به‌طور کلی، بیشتر افراد دردی را مشابه با درد پس از کشیدن دندان تجربه می‌کنند.
بلافاصله بعد از جراحی یک کمپرس سرد بر روی پوست قسمت جراحی‌شده گذاشته می‌شود تا التهاب این قسمت کاهش یابد. این درد می‌تواند به کمک قرص‌های مسکن مانند ایبوپروفن و استامینوفن بهبود یابد. هر چه جراحی عمیق‌تر باشد، نیازمند داروی قوی‌تری است و نیاز به زمان ریکاوری بیشتری دارد. جدا از قرص‌های مسکن، قرص‌های آنتی‌بیوتیک و دهان‌شویه برای بهبود ناحیه جراحی‌شده در چند هفته آتی تجویز می‌شود.

از آنجاکه ایمپلنت دندانی نیازمند یک یا دو مرحله جراحی است باید حتماً پیش از انجام این درمان معاینه کامل انجام شود که شامل چند مرحله است:

• معاینه‌ی کلی و دقیق دندان‌ها. ممکن است در این مرحله عکس‌برداری و قالب‌گیری از دندان‌ها انجام شود.
• برنامه‌ریزی برای درمان. متناسب با شرایط شما، فاکتورهای مختلفی باید در نظر گرفته شود از جمله اینکه چند دندان نیاز به ترمیم دارند و همین‌طور وضعیت استخوان فک چگونه است. در بخش برنامه‌ریزی برای درمان ممکن است چند متخصص مشارکت داشته باشند، از جمله دندانپزشکی که تخصص مربوط به دهان و فک و صورت دارد و دندانپزشکی که با ساختار نگهدارنده‌ی دندان کار می‌کند (پریودنتیست) و دندانپزشکی که متخصص کامل کردن درمان با قرار دادن تاج، بریج یا پروتز روی ایمپلنت است.
  حتماً تمامی بیماری‌ها و داروهایی که مصرف می‌کنید را با دندانپزشک خود در میان بگذارید، چه داروهایی تجویزی چه مکمل‌ها. اگر مشکل خاص قلبی یا ایمپلنت ارتوپدی دارید، پزشک ممکن است پیش از انجام جراحی به‌منظور جلوگیری از عفونت، آنتی‌بیوتیک تجویز کند.

برای کنترل درد، گزینه‌های مختلفی در هنگام جراحی وجود دارد از جمله بیهوشی، بی‌حسی موضعی یا داروهای آرام‌بخش. با دندانپزشک خود درباره‌ی انتخاب بهترین گزینه از بین این‌ها حتماً گفتگو کنید. تیم مراقبت دندانپزشکی توصیه‌های لازم درباره خوردن و آشامیدن قبل از جراحی را بسته به نوع داروی بی‌حسی به شما خواهند کرد. اگر قرار است بیهوشی کامل بگیرید بهتر است حتماً کسی باشد تا بعد از انجام جراحی شما را تا منزل همراهی کند و روز جراحی هم معمولاً نیاز به استراحت در خانه خواهید داشت.

جراحی ایمپلنت دندان معمولاً یک جراحی سرپایی است که در چند مرحله انجام می‌شود:

• دندان آسیب‌دیده خارج می‌شود.
• استخوان فک برای جراحی آماده می‌شود، در این مرحله ممکن است نیاز به پیوند استخوان هم وجود داشته باشد.
• بعد از بهبود استخوان فک، جراح پایه فلزی ایمپلنت را داخل استخوان قرار می‌دهد.
• شما وارد مرحله بهبود می‌شوید که ممکن است چند ماه طول بکشد.
• جراح اباتمنت که بخش دیگری از قسمت فلزی ایمپلنت است را داخل استخوان قرار می‌دهد. در بعضی از بیماران وقتی ایمپلنت کاملاً ثابت شده باشد این مرحله هم‌زمان با جایگذاری ایمپلنت انجام می‌شود.
• بعد از بهبود بافت نرم، دندانپزشک از دندان شما و استخوان فک قالب‌گیری می‌کند و دندان یا دندان‌ها را در جای قبلی قرار می‌دهد.

کل این مراحل ممکن است از ابتدا تا انتها چند ماه طول بکشد. بخش عمده‌ای از این زمان صرف بهبود و انتظار برای رشد استخوان جدید در آرواره می‌شود.
زمانی که نیاز به پیوند استخوان وجود دارد:
پیوند استخوان: اگر استخوان فک شما به‌اندازه کافی ضخیم نباشد یا نرم باشد، احتمالاً پیش از انجام جراحی ایمپلنت نیاز به پیوند استخوان خواهید داشت. این کار به این دلیل انجام می‌شود که عمل جویدن فشار زیادی به استخوان وارد می‌کند و اگر استخوان نتواند ایمپلنت را نگه دارد، جراحی نتیجه‌بخش نخواهد بود. پیوند استخوان می‌تواند پایه مستحکمی برای ایمپلنت ایجاد کند. در پیوند استخوان یک بخش از استخوان از فک یا بخش دیگری از بدن برداشته می‌شود و به استخوان آرواره پیوند داده می‌شود. یکی دیگر از گزینه‌ها استفاده از استخوان مصنوعی در این نقاط است. ممکن است پیوند استخوان و آماده شدن آن و رشد کافی استخوان برای انجام ایمپلنت چند ماه طول بکشد.
در بعضی موارد ممکن است نیاز به پیوند استخوان جزئی وجود داشته باشد و این کار می‌تواند هم‌زمان با جراحی ایمپلنت انجام شود. وضعیت استخوان فک بیمار است که تعیین می‌کند این مراحل چطور انجام شود.

در طول جراحی هنگام قرار دادن ایمپلنت، جراح برشی در لثه ایجاد می‌کند که استخوان را نمایان می‌کند. در استخوان چند سوراخ ایجاد می‌شود و پایه فلزی ایمپلنت در این حفره قرار می‌گیرد. از آنجاکه این پایه در حکم ریشه‌‌ی دندان است، باید حتماً در عمق استخوان جای بگیرد.
در این مرحله شما مدتی جای خالی آن دندان را در دهان دارید که معمولاً با یک پروتز موقت اینجای خالی پر می‌شود. می‌توانید برای تمیز کردن دهان در موقع شب این دندان مصنوعی را بردارید.

وقتی پایه‌ی ایمپلنت در استخوان قرار داده شد، به جراحی دیگری نیاز داریم که اباتمنت را به ایمپلنت اضافه کند، اباتمنت آن بخشی از ایمپلنت است که در نهایت تاج دندان به آن متصل می‌شود. این جراحی معمولاً به‌صورت سرپایی و با بی‌حسی موضعی انجام می‌شود.

جایگذاری اباتمنت:

• جراح دوباره لثه را باز می‌کند تا پایه ایمپلنت ظاهر شود
• اباتمنت به پایه ایمپلنت متصل می‌شود
• بافت لثه دوباره بسته می‌شود اما روی اباتمنت را نمی‌پوشاند

در بعضی موارد اباتمنت هم‌زمان با پایه‌ی فلزی ایمپلنت در دهان قرار داده می‌شود و این یعنی یکی از مراحل جراحی حذف می‌شود. از آنجاکه اباتمنت در بالای خط لثه قرار دارد، وقتی دهانتان را باز می‌کنید می‌توانید آن را مشاهده کنید و تا زمانی که دندانپزشک پروتز دندان را کامل نکرده باشد، این وضعیت ادامه خواهد داشت. گاهی اوقات افراد از حالت ظاهری که در این فاصله ایجاد می‌شود، رضایت ندارند و ترجیح می‌دهند اباتمنت در مرحله جداگانه‌ای قرار داده شود.

بعد از جایگذاری اباتمنت لثه نیاز دارد به مدت یک یا دو هفته بهبود پیدا کند و بعد از آن دندان مصنوعی نصب شود. وقتی لثه بهبود پیدا کرد، دوباره قالب‌هایی از دهان و دیگر دندان‌های شما گرفته می‌شود تا به‌وسیله‌ی آن‌ها تاج دندان، شکل ظاهری دندان مصنوعی ساخته شود. تاج دندان تا زمانی که استخوان فک به‌قدر کافی قوی نشده باشد که دندان جدید را نگه دارد، نصب نخواهد شد.
بیمار همراه با دندانپزشک می‌تواند در این مرحله تصمیم بگیرد که دندان مصنوعی قرار است ثابت باشد یا متحرک یا ترکیبی از هر دو.

• متحرک. این نوع تاج شبیه پروتزهای دندان مصنوعی است و از یک بخش مواد مصنوعی سفید به‌جای دندان و یک بخش صورتی‌رنگ به‌جای لثه تشکیل شده است. این نوع دندان با یک فریم فلزی به اباتمنت ایمپلنت متصل می‌شود و محکم در جای خود قرار می‌گیرد. به‌راحتی می‌توان آن را برای ترمیم یا تمیز کردن از جای خود بیرون آورد.
• ثابت. این نوع تاج یک دندان مصنوعی است که به‌صورت دائمی به اباتمنت ایمپلنت پیچ می‌شود یا با سیمان به آن چسبانده می‌شود. نمی‌توانید این دندان را موقع خواب یا تمیز کردن از جای خود بیرون بیاورید. اگر هزینه برایتان مهم نیست، می‌توانید همه دندان‌های از دست‌رفته خود را به این شیوه ترمیم کنید. در بیشتر اوقات هر کدام از تاج‌ها به یک ایمپلنت جداگانه متصل می‌شوند اما از آنجاکه ایمپلنت بسیار مقاوم است، می‌توان چندین تاج دندان را اگر به هم بریج شده باشند، روی یک ایمپلنت نصب کرد.

جراحی ایمپلنت دندان چه در یک مرحله انجام شود چه در چند مرحله، انواع مختلفی از ناراحتی‌ها را مثل هر درمان دندانی دیگر به همراه دارد. از جمله:

• تورم لثه و صورت
• کبودی پوست و لثه
• درد در ناحیه ایمپلنت
• خونریزی جزئی

اگر تورم، درد یا دیگر مشکلات در چند روز بعد از جراحی بدتر شد، حتماً باید به جراح مراجعه کنید. ممکن است به مسکن یا آنتی‌بیوتیک نیاز داشته باشید. بعد از هر مرحله جراحی باید تا زمان بهبود محل جراحی غذاهای نرم بخورید. معمولاً جراح از بخیه‌ی جذبی استفاده می‌کند اگر بخیه‌ها جذبی نباشد، پزشک آن‌ها را باز خواهد کرد.

فاکتورهای زیادی در موفقیت جراحی ایمپلنت تأثیر می‌گذارند. از جمله:

• بیماری لثه: لثه‌ی سالم اهمیت زیادی در جراحی ایمپلنت دارد و با وجود بیماری لثه نمی‌توانید این جراحی را انجام دهید. بیماری لثه نوعی عفونت است که به لثه‌ها و استخوان فک آسیب می‌رساند. عفونتی که درمان نشده باشد می‌تواند در اطراف ایمپلنت منتشر شود و در نتیجه‌ی کار تأثیر بگذارد. پیش از گذاشتن ایمپلنت باید بیماری لثه را درمان کنید.
• سیگار کشیدن: سیگار کشیدن می‌تواند موجب خرابی ایمپلنت دندانی شود چرا که جریان خون در لثه را محدود می‌کند و سرعت روند بهبود لثه را پایین می‌آورد. چندین پژوهش به این نتیجه رسیده‌اند که در افراد سیگاری احتمال عدم موفقیت جراحی ایمپلنت ۲۰ درصد است. سیگاری بودن به این معنی نیست که نمی‌توانید ایمپلنت دندانی بگذارید. با این‌ حال اگر یک هفته قبل از جراحی و حداقل دو ماه پس از جراحی سیگار کشیدن را ترک کنید، نتیجه‌ی بهتری از این عمل خواهید گرفت.
• استخوان فک مناسب: جراحی موفق به وضعیت استخوان فک که تا چه اندازه می‌تواند ایمپلنت را خوب نگه دارد،‌ بستگی دارد. اگر استخوان فک به‌قدر کافی سلامت نباشد، جراح نمی‌تواند ایمپلنت را داخل استخوان قرار دهد. کمبود استخوان در نتیجه‌ی پوکی استخوان رخ می‌دهد. در این شرایط تراکم استخوان کاهش می‌یابد و استخوان‌ها شکننده می‌شوند و ریسک ترک خوردن آن‌ها بالا می‌رود. بیماری شدید لثه هم می‌تواند به تخریب استخوان فک منتهی شود.
• بیماری‌ها: جراحی ایمپلنت اگر مبتلا به بیماری خودایمنی یا آرتروز روماتوئید و دیابت مبتلا هستید، می‌تواند نتیجه‌بخش نباشد چرا که روند بهبود بسیار آهسته می‌شود. روند آهسته بهبود موجب می‌شود پیوند خوردن ایمپلنت با استخوان فک انجام نشود. استفاده از داروهای خاص هم می‌تواند باعث عدم موفقیت جراحی ایمپلنت شود. در نتیجه حتماً باید پزشک را در جریان تمامی داروهایی که مصرف می‌کنید حتی مکمل‌ها قرار دهید. در سال ۲۰۱۶ پژوهشی در دانشگاه مک‌گیل اثبات کرد که داروهایی که برای سوزش معده تجویز می‌شوند،‌ رشد استخوان را به تعویق می‌اندازند و در نتیجه در ترکیب ایمپلنت با استخوان تأثیر می‌گذارند. در سال ۲۰۱۶ پژوهشگران دانشگاه بوفالو هم اثبات کردند که داروهای ضدافسردگی هم همین تأثیر را بر جراحی ایمپلنت دارند.
• مراقبت نامناسب از دندان‌ها: توانایی مراقبت کردن و رعایت بهداشت پس از جراحی ایمپلنت در میزان موفقیت آن تأثیرگذار است. اگر محدودیتی دارید که وسعت حرکت شما را محدود می‌کند یا روی توانایی شما در تمیز کردن دهان تأثیر می‌گذارد، کاندیدای خوبی برای جراحی ایمپلنت نیستید.
• جراح بی‌تجربه: تمامی جراح‌ها به یک اندازه مهارت ندارند و اگر جراح شما به‌اندازه‌ی کافی تجربه نداشته باشد، ممکن است جراحی نتیجه‌بخش نباشد. دندانپزشک شما را به یک جراح دهان و دندان ارجاع می‌دهد اما می‌توانید خودتان جراح را انتخاب کنید. جراح باتجربه می‌داند که برای محافظت از دندان جدید چند ایمپلنت نیاز است. این موضوع اهمیت زیادی دارد چراکه اگر تعداد ایمپلنت‌ها کافی نباشد، فشار زیادی به ایمپلنت وارد می‌شود و نتیجه‌بخش نخواهد بود. همچنین کار با یک جراح حرفه‌ای از آسیب‌های احتمالی به بافت پریودنتال جلوگیری می‌کند. جراحی را انتخاب کنید که سال‌ها تجربه کاری داشته باشد و از آن‌ها بخواهید برنامه‌ی درمان را برای شما شرح دهند و حین مشاوره حتماً از او سؤال بپرسید.

سؤالاتی که می‌توانید از جراح بپرسید:

• چند سال تجربه جراحی دارد؟
• در طی یک سال چند جراحی ایمپلنت انجام می‌دهد؟
• نرخ موفقیت جراح در جراحی ایمپلنت چه میزان است و علت آن چیست؟

هزینه‌ی یک ایمپلنت دندان بستگی به محل قرار گرفتن آن و پزشکی دارد که جراحی را انجام می‌دهد. این هزینه شامل جراحی قرار دادن پایه و بقیه‌ی قسمت‌های ایمپلنت و تاج دندان می‌شود. بیمه‌های دندانپزشکی معمولاً هزینه‌‌ی ترمیم ایمپلنت را پرداخت نمی‌کنند. متأسفانه در اکثر موارد بیمه‌های جراحی ایمپلنت را یک درمان زیبایی می‌دانند، با اینکه ایمپلنت به روشی استاندارد در ترمیم دندان از دست‌ رفته تبدیل شده است. ایمپلنت‌های دندان به خاطر نرخ موفقیت نزدیک به ۹۸ درصد و آسیب کمی که وارد می‌کنند، گزینه‌ی بسیار خوبی برای ترمیم دندان‌های از دست‌ رفته است.

مانند هر جراحی دیگری، همیشه خطرها و عوارض احتمالی جانبی برای موفقیت ایمپلنت دندان وجود دارد. برنامه‌ریزی صحیح برای اطمینان از سلامت بیمار به‌منظور آغاز فرآیند جراحی و بهبود بیمار بسیار مهم است.
مانند هر روند جراحی دیگر، اختلالات خونریزی، عفونت، آلرژی، بیماری کنونی و داروهای مصرفی باید پیش از آغاز روند جراحی با دقت مورد بررسی واقع شود. خوشبختانه احتمال موفقیت این روش نسبتاً بالاست و شکست در این روند معمولاً در موارد غیرعادی مانند وجود عفونت، شکستگی دندان ایمپلنت شده، آسیب به نواحی اطراف مانند عصب‌ها، رگ‌های خونی و دندان‌ها، موقعیت ضعیف دندان ایمپلنت شده، کیفیت و کمیت نامناسب استخوان‌ها و … به وجود می‌آید. مجدداً ذکر این نکته لازم است که برنامه‌ریزی دقیق با یک جراح حرفه‌ای می‌تواند از ایجاد چنین مشکلاتی جلوگیری کند. در بسیاری از موارد می‌توان برای دومین بار نیز تلاش کرد تا پس از گذراندن دوره‌ی بهبودی یک دندان ایمپلنت جدید جای ایمپلنت ناموفق قبلی را بگیرد.

مشکلات و اختلالات ناشی از جراحی ایمپلنت دندان می‌توانند مدت کوتاهی بعد از جراحی یا پس از گذشت سال‌ها ایجاد شوند. عدم موفقیت زودهنگام ایمپلنت معمولاً بعد از سه یا چهار ماه پس از جراحی آشکار می‌شود. به خاطر داشته باشید که میزان مشخصی از درد و ناراحتی را پس از جراحی خواهید داشت که می‌توان با قرص‌های ضد درد آن را کنترل کرد. با این‌ حال اگر پس از پنج تا هفت روز درد و ناراحتی کمتر نشد حتماً به جراح مراجعه کنید. بهبودی کامل بین سه تا شش ماه طول می‌کشد. با اینکه درد و تورم پس از جراحی شایع است، باید مراقب مشکلاتی که امکان دارد ایجاد شوند هم باشید. ازجمله:
عفونت در محل ایمپلنت: عفونت ممکن است حین یا بعد از جراحی ایجاد شود. عواملی که ریسک عفونت را بالا می‌برند، بیماری‌های خودایمنی، سیگار کشیدن و عدم رعایت بهداشت دهان و دندان است.
حرکت جزئی ایمپلنت: حرکت ایمپلنت ممکن است در اثر عدم ثبات ایمپلنت ایجاد شود و گاهی اوقات درست بعد از ترمیم درمان احساس می‌شود. معمولاً تا وقتی‌که استخوان به‌قدر کافی با ایمپلنت پیوند نخورده باشد، دندان مصنوعی را به ایمپلنت متصل نمی‌کنند. اما گاهی اوقات ممکن است جراح این کار را سریعاً پس از جایگذاری ایمپلنت انجام دهد.
عملکرد نامناسب استخوان در حفظ ایمپلنت: عدم موفقیت زودهنگام ممکن است در شرایطی ایجاد شود که استخوان هنوز آمادگی محافظت از ایمپلنت دندانی را ندارد و با این‌ حال جراح درمان را کامل می‌کند. بدون وجود استخوان کافی، ایمپلنت نمی‌تواند به استخوان آرواره متصل شود.
واکنش آلرژیک: ممکن است نسبت به تیتانیوم ایمپلنت دندان آلرژی داشته باشید. نشانه‌های آلرژی شامل تورم، از بین رفتن حس چشایی و حسی شبیه مورمور شدن است. اگر به تیتانیوم آلرژی دارید، پزشک را در جریان بگذارید تا از ایمپلنتی استفاده کند که از ماده دیگری ساخته شده است.
رعایت نکردن دستورات پزشک: فعالیت‌ها و عادت‌های شما هم در نتیجه‌ی کار تأثیرگذارند. حتماً برای پایین آوردن خطرات احتمالی باید دستورات جراح را به‌دقت اجرا کنید. احتمالاً به بیمار توصیه می‌شود که تا زمانی که محل ایمپلنت بهبود نیافته، غذاهای نرم مصرف کند، بهداشت دهان و دندان را به‌دقت رعایت کند و از خوردن شیرینی‌های سفت پرهیز کند.

ایمپلنت‌های دندانی خطر به وجود آوردن شرایطی را دارند که پری ایمپلنت نام دارد که معادل بیماری لثه برای دندان است. یعنی لثه و استخوان اطراف ایمپلنت متورم می‌شوند. این تورم اطراف بافت می‌تواند به دلیل فشار واردشده به ایمپلنت یا عفونت باکتریایی باشد. پری ایمپلنت اگر درمان نشود موجب از بین رفتن ایمپلنت می‌شود. پس از جراحی ایمپلنت برای جلوگیری از به وجود آمدن این مشکل حتماً باید تمامی مراقبت‌های ضروری در منزل و مراجعه به دندان‌پزشک به‌صورت مرتب انجام شود. بهداشت دهان و دندان برای ایمپلنت شامل مسواک زدن و نخ دندان کشیدن برای از بین بردن باقی‌مانده غذا و پلاک است. در مطب دندانپزشک بافت نرم و سخت اطراف ایمپلنت با ابزارهای مخصوص معاینه می‌شود تا بقایای مواد جراحی از اطراف آن پاک شوند. در صورت نیاز باید برای جلوگیری از فشار زیاد روی ایمپلنت شکل قرار گرفتن دندان‌ها روی هم تنظیم شود.