لمینیت دندان که به آن ونیر پرسلن هم گفته می‌شود، پوسته یا لایه نازکی از جنس سرامیک یا کامپوزیت دندانپزشکی است که روی بخش جلویی دندان قرار می‌گیرد. ضخامت ونیر معمولاً بین ۰.۵ تا ۰.۶ میلی‌متر است که در واقع برابر با نصف ضخامت یک سکه و دو برابر ضخامت پوست تخم‌مرغ است. بعضی از انواع لمینیت‌ها حتی از این هم نازک‌ترند.

ابتدایی‌ترین کاربرد لمینیت تنظیم شکل، رنگ و هماهنگ کردن جای دندان‌ها است. در نتیجه دندان‌هایی که تغییر رنگ داده، شکسته یا بدشکل هستند یا بینشان فاصله وجود دارد یا کج هستند، و یا ترکیبی از همه این مشکلات را دارند می‌توانند با لمینیت ظاهر بهتری پیدا کنند.
در بیشتر موارد لمینیت‌های دندانپزشکی فقط برای بهتر کردن ظاهر دندان استفاده می‌شوند نه بهبود ساختاری آن‌ها یا جلوگیری از پوسیدگی.

شاید تعجب کنید که چطور یک لایه‌ی پرسلن نازک می‌تواند در برابر شکستگی و پوسیدگی مقاومت داشته باشد. علت آن دو چیز است:

• با اینکه سرامیک شکننده است و در صورت ضربه دیدن یا خم شدن به‌سادگی ترک می‌خورد، اگر به یک پایه مستحکم (دندان) متصل شود، می‌تواند در مقابل این ضعف‌ها مقاومت کند. (انعطاف‌پذیری حداقلی ممکن است پیش بیاید. ساختار مستحکم دندان که زیر لمینیت قرار دارد، در مقابل هر فشاری که به آن وارد شود از لمینیت محافظت می‌کند)
• ماهیت سخت سرامیک (شبه‌شیشه‌ای) یک لایه‌ی مقاوم می‌سازد. (در مقابل موادی که در معرض آن قرار می‌گیرد، غیرقابل نفوذ است و در نتیجه در مقابل پوسیدگی مقاومت بالایی دارد.)

لمینیت‌های پرسلن درواقع محصول پیشرفت علم باندینگ دندانپزشکی است.

• در روش درمانی لمینیت، چند مرحله طی می‌شود تا اتصال مستحکمی بین کامپوزیت دندانپزشکی (ماده همرنگ دندان) و مینای دندان ایجاد شود.
• وقتی ونیرها نصب شدند، دوباره با استفاده از همان مواد و انجام همان مراحل این بار اتصالی مستحکم بین مینای دندان و سرامیک ایجاد می‌شود.

درنهایت این پیوندها مثل یک لایه سیمان عمل می‌کنند که بین دندان و ونیر قرار می‌گیرد و ماده ترمیمی را سر جای خود محکم نگه می‌دارد.

همان‌طور که در ادامه اشاره می‌کنیم، لمینیت‌های پرسلن سه ویژگی دارند که آن‌ها را منحصربه‌فرد می‌کند:

1. چسباندن لمینیت، روش به نسبت محافظه‌کارانه‌تری است. در مقایسه با استفاده از تاج دندان که نیاز به تراش بیشتری دارد.
2. ظاهر لمینیت شباهت بیشتری به دندان طبیعی دارد. لمینیت‌ها ظاهری بسیار نزدیک به دندان دارند و از این‌ جهت در مقایسه با دیگر ترمیم‌های دندانپزشکی برتری ویژه‌ای دارند.
3. به خاطر سطح سرامیکی، مقاومت بالایی در برابر تغییر رنگ دارند.

الف) چسباندن لمینیت روش محافظه‌کارانه‌ای است

برای بهبود ظاهر دندان از ونیر و تاج دندان می‌توان استفاده کرد اما محدوده پوشش‌دهی آن‌ها بسیار باهم متفاوت است. در مقایسه با تاج دندان، ونیر فقط آن قسمت از دندان را می‌پوشاند که در معرض دید قرار دارد. غیر از این تفاوت، هر دو اثر زیبایی یکسانی دارند.
ونیر فقط جلوی دندان را می‌پوشاند. اما تاج وقتی روی دندان قرار می‌گیرد، تمام دندان را می‌پوشاند.
این بزرگ‌ترین تفاوت میان ونیر و تاج دندان است و همین تفاوت نشان می‌دهد که تا چه اندازه میزان تراش دادن دندان برای نصب آن‌ها متفاوت خواهد بود.
ضخامت ونیر در بیشترین حالت بین ۰.۵ تا ۰.۶ میلی‌متر (نصف ضخامت یک کارت‌بانکی) است. در نتیجه وقتی قرار است روی بخش جلویی دندان نصب شود، فقط کافی است سطح دندان به اندازه‌ی ضخامت لمینت تراش داده شود.
پژوهشی اثبات کرده است که میزان تراش لازم دندان برای نصب ونیر پرسلن تقریباً برابر با ۳٪ از حجم تاج خود دندان است.
ضخامت تاج دندان پرسلن تقریباً برابر با ۲ میلی‌متر است، یعنی چهار برابر ضخیم‌تر از ونیر. در نتیجه برای قرار دادن تاج باید به اندازه‌ی همین ضخامت، دندان تراشیده شود. این را هم در نظر داشته باشید که تمامی قسمت‌های دندان باید به اندازه‌ی ۲ میلی‌متر تراشیده شوند، نه‌ فقط سطح بیرونی دندان. علتش هم این است که تاج به‌طور کامل روی دندان قرار می‌گیرد و تمام قسمت‌های آن را می‌پوشاند.
تا اینجا تفاوت عمده‌ی میان لمینیت و تاج را بیان کردیم. (همان پژوهشی که ذکر شد، نشان می‌دهد برای آماده‌سازی دندان برای نصب تاج چیزی حدود ۶۵ تا ۷۶ درصد از ساختار آن باید تراشیده شود ولی برای نصب لمینیت تنها ۳٪ تا ۳۰% آن).
از آنجاکه هدف دندانپزشک این است که تا جای ممکن ساختار دندان را کمتر دست‌کاری کند، ونیرها معمولاً به خاطر حجم تغییر کمتری که نیاز دارند، اگر شرایط بیمار اجازه دهد، گزینه‌ی بهتری هستند.

ب) ظاهر لمینیت شباهت بیشتری به دندان طبیعی دارد. به خاطر آن‌که لمینیت توانایی آن را دارد که نور را درست مثل دندان طبیعی بازتاب دهد، در صورت کیفیت روکش پرسلن، می‌توان گفت که ظاهری بسیار طبیعی دارد. دلیل این طبیعی بودن در دو نکته نهفته است:

۱) بازتاب نور روی دندان طبیعی: مینای دندان شفاف است و به همین خاطر وقتی نور به آن می‌تابد، به داخل دندان نفوذ می‌کند. وقتی نور از لایه مینای دندان عبور کرد، بخش مات دندان که زیر مینا قرار دارد آن را منعکس می‌کند و به بیرون بازمی‌گرداند.
نفوذ و بازتاب نور همان چیزی است که به دندان ظاهری شیشه‌ای و درخشنده می‌دهد.

۲) بازتاب نور روی ونیر: وقتی نور به سطح ونیر می‌تابد، به آن نفوذ می‌کند، و سپس دو حالت اتفاق می‌افتد؛ یا از سطح پرسلن عبور می‌کند و از بخش مات سیمانی که زیر ونیر قرار گرفته است، منعکس می‌شود. (این در حالتی است که سیمان مات برای پوشاندن رنگ تیره دندان زیر لمینیت استفاده شده باشد). یا آن‌که از سطح شفاف/سیمانی لمینیت عبور می‌کند و بخش مات دندان که در زیر این پوشش قرار دارد، آن را بازتاب می‌دهد. (این در حالتی است که دندان نیاز به تغییر رنگ جزئی داشته و دندانپزشک از یک لایه‌ی سیمانی شفاف برای پوشاندن آن استفاده کرده است)
در هرکدام از این دو حالت نفوذ نور و بعد بازتاب آن از لمینیت دقیقاً شبیه به حالتی است که مینای طبیعی دندان دارد. به همین دلیل است که یک لمینیت پرسلن باکیفیت می‌تواند ظاهری طبیعی و شبیه به دندان اصلی شما داشته باشد.

۳) در مقایسه اگر از باندینگ دندان استفاده شود: همان‌طور که می‌دانید لمینیت دندان می‌تواند از جنس کامپوزیت دندانپزشکی هم باشد (باندینگ دندان). اما تفاوت بزرگی با سرامیک دارد. چراکه نیمه‌شفاف است.
این به این معنی است که وقتی نور به سطح کامپوزیت ونیر تابیده می‌شود، به آن نفوذ نمی‌کند و فقط از سطح آن منعکس می‌شود. (در مقایسه با انواع سرامیک، نور کمتری به کامپوزیت نفوذ می‌کند.) به همین دلیل این نوع لمینیت معمولاً ظاهری چندان طبیعی ندارد.

ج) ونیر پرسلن در برابر تغییر رنگ مقاومت خوبی دارد. یکی دیگر از مزیت‌های ونیرهای سرامیکی این است که سطح شبه‌شیشه‌ای آن در مقایسه با ونیرهایی که از موادی مثل باندینگ (کامپوزیت دندانپزشکی) ساخته‌شده‌اند، مقاومت خوبی در برابر تغییر رنگ دارند. کامپوزیت‌ها با گذشت زمان تغییر رنگ می‌دهند یا بی‌رنگ می‌شوند.
(به این نکته هم بد نیست اشاره کنیم که سیمانی که برای نگه‌داشتن ونیر پرسلن استفاده می‌شود ممکن است رنگ بگیرد و ظاهر آن را تغییر دهد.)

الف) روش‌های ساخت ونیر

طبیعی بودن ظاهر ونیر روی دندان بستگی به روش ساخت آن دارد. به‌طور کلی ۳ روش متفاوت برای ساخت ونیر به کار گرفته می‌شود و از آنجاکه ظاهر ونیر اهمیت بسیار زیادی دارد باید حتماً درباره‌ی روش ساخت آن از دندانپزشک سؤال کنید تا ببینید چطور انتخاب‌های متفاوت می‌تواند در میزان طبیعی بودن لمینیت تأثیرگذار باشد.

۱) سرامیک معمولی (پرسلن فلدسپاتی)

این تکنیکی است که در آن انواع مختلف پرسلن که هر کدام رنگ و میزان شفافیت خاص خود را دارند به‌صورت دستی لایه‌بندی می‌شود تا به شکل ونیر دربیاید.
اگر کیفیت ساخت خوبی داشته باشند، این نوع از سرامیک‌ها ازنظر ظاهر و ویژگی‌های ساختاری کم‌نظیرند.

۲) سرامیک پرس‌شده با گرما

در این روش پرسلن ذوب می‌شود و بعد در قالب پرس می‌شود. در این روش فقط یک رنگ پرسلن می‌تواند به کار گرفته شود و این یک نقطه‌ضعف به شمار می‌رود چرا که میزان شفافیت بخش‌های مختلف دندان معمولاً متفاوت است.
با استفاده از دو روش می‌توان ویژگی‌های ظاهری این نوع ونیرها را تغییر داد (تا طبیعی‌تر جلوه کنند).
رنگ زدن (لعاب‌های رنگی): می‌توان لعاب‌های رنگی ساخت و با سطح پرسلن ترکیب کرد. قسمت کمی از ونیر (معمولاً در لبه بالایی آن را می‌توان تراشید و بعد با پرسلن‌های رنگی جایگزین کرد.
خصوصاً وقتی‌که از این تکنیک آخر در ساخت ونیر استفاده می‌شود، سرامیک پرسلن ظاهر طبیعی‌تری پیدا می‌کند.

۳) سرامیک‌های فرزکاری شده (با روش کد/کم)

در این فرایند از تکنولوژی کد/کم یا طراحی/تولید به کمک کامپیوتر استفاده می‌شود تا ونیر را از یک بلوک سرامیکی مصنوعی یک رنگ با تراشیدن به دست آورند.
یکنواختی رنگ این نوع ونیر، چالشی ایجاد می‌کند. ویژگی‌های ظاهری با اضافه کردن رنگ لعاب به ونیر اضافه می‌شوند، اما در بین این سه فرایند، به دست آوردن ظاهری بسیار طبیعی در این فرایند از همه مشکل‌تر است.

ب) روش‌های قرار دادن ونیر

در مقایسه با روش نصب مرسوم، ونیرهای پرسلن بسیار نازک (مانند لومینر) بدون سوراخ کردن قرار داده می‌شوند و اینکه کدام‌یک از این روش‌ها استفاده شوند معمولاً بر روی زیبایی نهایی تأثیرگذار خواهد بود.
به‌طور کلی، مزیت روش نصب مرسوم این است که به دندانپزشک کمک می‌کند ظاهر طبیعی‌تری را ایجاد کند. بنابراین در مواردی که زیبایی از اهمیت بالایی برخوردار است باید با دندانپزشک خود درباره‌ی این‌که چه روشی استفاده خواهد شد و چگونه این انتخاب نتیجه نهایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد، مشورت کنید.

در مواردی، برخی دندان‌ها یا حتی برخی از افراد، انتخاب خوبی برای انجام این فرایند نیستند. بعضی از موارد مربوط عبارتند از:

الف) دندان‌هایی که نیاز به تقویت دارند

دندان‌هایی که مقدار زیادی از ساختار آن‌ها به دلیل ساییدگی، پوسیدگی یا شکستگی از دست‌ رفته است و همچنین دندان‌هایی که پرکردگی‌های بزرگی دارند، انتخاب خوبی برای لمینیت‌های پرسلن نمی‌باشند. دلیل این است که ونیر، دندان را تقویت نمی‌کند و تنها ظاهر آن را بهبود می‌بخشد و همان‌طور که در بالا اشاره شد اگر دندانی که بر روی آن لمینیت قرار داده شده به اندازه کافی محکم نباشد تا از خم شدن جلوگیری کند، ممکن است درنهایت ترک بخورد و بشکند.
در این موقعیت، نصب تاج دندان انتخاب مناسب‌تری است.

ب) دندان‌هایی که مینای آن‌ها ضعیف شده است

ونیر پرسلن در محل نصب خود باقی نخواهد ماند مگر این‌که از ابتدا روی مینای دندان قرار داده شود. پس‌ از این که لمینیت بر روی مینای دندان قرار گرفت، مینای دندان به علت محکم‌تر بودن، بیشتر نیروهای اعمالی بر روی دندان را جذب می‌کند.
هنگامی‌که لمینیت مستقیماً بر روی عاج دندان (لایه زیرین مینا) قرار گیرد، به دلیل محکم‌تر بودن آن، هر نیرویی که به دندان اعمال شود بر روی آن متمرکز می‌شود که به شکست و جدا شدن ونیر منجر می‌شود.
در بعضی از دندان‌ها به دلایل زیر بر روی سطح جلویی دندان، مقدار کمی یا هیچ مقداری از مینای دندان باقی نمانده است: ۱) سایش یا ترومای دندان ۲) قرار گرفتن ترمیم‌های قبلی دندان ۳) فرسایش، سایش دندان به علت قرار گرفتن در معرض مواد غذایی و نوشیدنی‌های اسیدی، بازگشت اسید معده و…
در این حالت، نصب تاج دندان انتخاب بهتری برای این‌گونه دندان‌ها خواهد بود.

ج) نیروهای زیادی بر روی آن‌ها اعمال شود

افرادی که دندان‌های خود را بر هم می‌فشارند (دندانپزشک‌ها این کار را بروکسیسم یا دندان‌قروچه می‌نامند) یا هنگامی‌که دندان‌های جلویی آن‌ها بر روی هم قرار می‌گیرند، لبه‌ی آن‌ها لثه را گاز می‌گیرد برای پیوند ونیر پرسلن مناسب نیستند.
مقدار نیروهایی که توسط این شرایط به وجود می‌آیند می‌تواند زیاد باشد و می‌تواند باعث خرد شدن، خراب شدن یا جدا شدن لمینیت شود. در یک مطالعه (بییر، ۲۰۱۲) نشان داده شد که عادت دندان‌قروچه، میزان خراب شدن ونیر را تا ۸ برابر افزایش می‌دهد.
به‌عنوان اقدامی در برابر شکست، ساخت ونیر با استفاده از نوعی سرامیک نسبتاً قوی‌تر (مانند آلومینیوم اکسید، لیتیوم دیسیلیکات یا زیرکونیا) می‌تواند مفید باشد. نقطه‌ضعف این مواد این است که‌ ترمیم­‌هایی که با استفاده از این سرامیک‌ها صورت می‌گیرد ازلحاظ ظاهری غیرطبیعی‌تر هستند (مشابه باندینگ دندانپزشکی).
در بیشتر موارد، این فرایند به دو جلسه جداگانه تقسیم می‌شود. معمولاً مدت‌زمان موردنیاز بین این دو جلسه یک تا دو هفته است.
دندانپزشکانی که تجهیزات لازم را در اختیار دارند می‌توانند در یک جلسه، ونیر دندان را ساخته و آن را نصب کنند.

الف) در این مرحله، مینای جلویی دندان به اندازه‌ی ضخامت ونیری که در آن محل قرار خواهد گرفت تراشیده می‌شود. بدین‌ترتیب در ضخامت کلی تغییر چشمگیری صورت نمی‌گیرد.
در طول این مرحله، دندانپزشک طبق دستورالعمل‌های مشخصی عمل می‌کند که ماکزیمم مقدار مینای دندان که در حالت ایده‌آل می‌توان برداشت را مشخص می‌کند و از آن حد فراتر نمی‌رود.

ب) اگر دندان در نقاطی پوسیده باشد، دندانپزشک آن نقاط را بیشتر تراش می‌دهد تا پوسیدگی‌ها را از بین ببرد.

ج) حداقل در حالت تئوری، ونیر پرسلن‌ها می‌توانند بر روی مواد پرکننده‌ی سفید (کامپوزیت‌های دندانپزشکی) قرار گیرند. با این‌ حال، عوض کردن آن‌ها با پرکننده‌های جدید مطمئن‌تر است.
والز (۲۰۰۲) مشخص کرد که اگر ونیر جدید، زودتر از دو هفته بعد از پر کردن نصب شود، استحکام پیوند ماکزیمم خواهد شد. (زمان ساخت ونیرهای ساخته‌شده در آزمایشگاه معمولاً در حدود ۲ هفته است.)

د) شکل کلی قالب آماده‌سازی طوری شکل داده خواهد شد که لبه‌های ونیر (جایی که با دندان‌ها در تماس است) به‌آسانی دیده نشوند یا در نقطه‌ای که دندان‌های روبروی هم با هم تماس پیدا می‌کنند قرار نگیرد.

ه) در رابطه با این‌که آیا لبه ونیر پرسلن باید دقیقاً در لبه‌ی پایین دندان که هنگام گاز گرفتن درگیر می‌شود قرار گیرد یا بر روی قسمت پشتی دندان نصب شود، بحث‌هایی وجود دارد. (اسمیلز [۲۰۰۴] تعیین کرد که ۸۷% ونیرهای حالت اول و ۹۶% ونیرهای حالت دوم، ۷ سال ماندگاری داشته‌اند.)
اگرچه در این مورد تصمیم‌گیری با دندانپزشک است اما اگر ونیر موقتی قرار داده نشود، تجربه‌ی متفاوتی به همراه خواهد داشت. اگر ونیر تا پشت دندان پیچیده شود، لبه‌ی پایینی دندان باید اندکی تراش داده شود، بنابراین ظاهر و احساس متفاوتی را به وجود خواهد آورد.
در بیشتر مواقع، دندانپزشک، عمق تراش را به لایه‌ی مینایی دندان محدود خواهد کرد. به‌این‌ترتیب، تمام وجه‌های سطح داخلی ونیر به‌طور مستقیم روی مینای دندان قرار خواهد گرفت. در بعضی از نواحی، تراشیدن عمیق‌تر تا لایه دنتین (عاج) دندان مجاز است. دندانپزشکان همچنین موادی در اختیار دارند که می‌توانند به این نوع بافت‌های دندانی بچسبند، اما پیوند ونیر با این مواد از پیوند با مینای دندان نامطمئن‌تر است.
هدف دندانپزشک این خواهد بود که حداقل همه‌ی لبه‌های ونیر بر روی مینای دندان قرار گیرند. به‌هرحال، هر چقدر تراش دندان از حالت ایده‌آل دورتر باشد، احتمال خرابی آن بیشتر است.

دقیقاً چقدر از دندان تراش داده می‌شود؟

مقدار دقیق مینای دندان که تراشیده می‌شود در هر مورد متفاوت است اما می‌تواند از ۰.۵ میلی‌متر تا ۰.۷ میلی‌متر باشد. این مقدار تقریباً دو برابر ضخامت پوست تخم‌مرغ است و در مقایسه با دیگر فرایندهای دندانپزشکی بسیار کم است.

تراش بیشتر

در برخی موارد، دندانپزشک ممکن است تصمیم به تراش بیشتر بگیرد، شاید در حدود ۱.۵ میلی‌متر یا بیشتر (تقریباً ۱۶/۱ اینچ). دو مسئله را با انتخاب این تصمیم باید در نظر گرفت.

– با تراش بیشتر دندان، ونیر ضخیم‌تری در محل می‌توان قرار داد به‌طوری‌که رنگ دندان زیرین آن را می‌پوشاند و در عین‌ حال شفافیت طبیعی خود را حفظ می‌کند.

– بااین‌وجود، تراش بیش‌ از حد، قسمت‌هایی از عاج دندان (بافت سخت زیر مینای دندان) را در معرض قرار می‌دهد. بدین ترتیب طول عمر ترمیم تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

آیا به بی‌حسی نیاز است؟

تراش دندان برای نصب ونیر بدون استفاده از بی‌حسی امکان‌پذیر است.
بعضی از دندان‌ها و بافت‌های دندانی به‌طور طبیعی به احساسات سرد (مانند احساسی که توسط دستگاه مکش دندانپزشک یا پاشیدن آب از مته آن‌ها به وجود می‌آید) حساس‌اند و اگر لبه‌های ونیر تا زیر خط لثه قرار بگیرند، این بافت‌ها باید تحت عمل قرار گیرند و ممکن است حساس باشند.
ونیر پرسلن‌­های بسیار نازک (همچون لومینرها) جایگزینی برای لمینیت­‌های سنتی هستند و در بعضی موارد، قرارگیری آن‌ها نیاز به هیچ‌گونه تراش دادن دندان ندارد. این تکنیک همان‌طور که مزایایی دارد، معایبی هم به همراه دارد.

دندانپزشک با استفاده از راهنمای رنگ‌ها، رنگ پرسلن را با توجه به رنگ دندان‌های اطراف دندانی که بر روی آن ونیر گذاشته خواهد شد، تعیین می‌کند.
امکان دارد که برای قسمت‌های مختلف ونیر، رنگ‌های مختلفی نیاز باشد. دندانپزشک در مورد اینکه کدام نواحی لمینیت شفاف‌تر از بقیه باشد نیز تصمیم‌گیری می‌کند.
رنگ یک ونیر وقتی‌که به دندان موردنظر چسبانده شد قابل تنظیم است، بنابراین رنگ ثبت‌شده از طریق بالا کم‌اهمیت‌تر از دیگر روش‌ها است.

پس‌ از این‌که دندان تراشیده شد، دندانپزشک، قالبی از دندان و دندان‌ها و لثه‌های مجاور را تهیه می‌کند. این کپی از دهان بعداً برای ساخت ونیر استفاده می‌شود.
از دو راه می‌توان قالبی از دندان‌ها تهیه کرد.

راه اول – بیشتر دندانپزشک‌ها با استفاده از قالب پوتی یا خمیری اقدام به گرفتن قالب می‌کنند که در اصل ماده لزج ضخیمی است که بر روی تری (Tray) قرار داده شده و سپس بر روی دندان‌ها فشار داده می‌شود. متقاضی تا مدتی که قالب سفت می‌شود می‌تواند بنشیند و سپس قالب از دهان برداشته می‌شود. سپس، این قالب به آزمایشگاه دندانپزشکی فرستاده شده و در آنجا با استفاده از آن، ونیر پرسلن ساخته می‌شود. بسته به هماهنگی‌های انجام شده، این فرایند معمولاً حدوداً دو هفته به طول می‌انجامد.

قرار دادن نخ کنار زننده‌ی لثه

معمولاً دندانپزشک طوری دندان را تراش می‌دهد که لبه‌ی ونیر به زیر خط لثه می‌افتد. در این صورت، احتمالاً نخ کنار زننده‌ی لثه در شکاف بین دندان و بافت لثه‌ای دقیقاً قبل از قالب گرفتن قرار داده می‌شود. پس‌ از اینکه نخ در محل قرار گرفت، بافت لثه را از دندان دور می‌کند. سپس درست قبل از اینکه قالب گرفته شود، نخ برداشته می‌شود. اگرچه نخ برداشته می‌شود اما لثه همچنان برای مدت کوتاهی از سطح دندان دور باقی می‌ماند. این تأخیر فرصت خوبی برای ماده قالب فراهم می‌کند تا به فضای زیر خط لثه فشار داده شود و در نتیجه ابعاد کامل دندان را ثبت کند.

راه دوم – دندانپزشک می‌تواند از ماشین تراش مخصوصی استفاده کند که دوربینی به همراه دارد و از دندان‌ها عکس می‌گیرد. با استفاده از عکس گرفته شده، ماشین تراش می‌تواند ونیر را از بلوک سرامیکی (پرسلن مصنوعی) در عرض چند دقیقه به دست آورد.
مزیت این روش این است که تراش دندان و نصب ونیر، هر دو در یک جلسه انجام می‌شوند.
بااینکه این روش آسان به نظر می‌رسد، اگر دندانپزشک چنین دستگاهی را در اختیار نداشته باشد، دلیل خوبی برای این کار دارد.
ونیرهای تراش داده شده از بلوک سرامیکی یکرنگ استخراج می‌شوند.
در مقایسه با این روش، ونیرهایی که توسط تکنیسین آزمایشگاه ساخته می‌شوند از ویژگی‌های ظاهری بهتری برخوردار است. لایه‌های پرسلن، هر کدام با رنگ و درجه‌ی شفافیت مختلف می‌توانند برای ساخت ونیری که از لحاظ ظاهری کاملاً مشابه دندان‌های اطراف است استفاده شوند.
ویژگی‌های ظاهری با اضافه کردن رنگ لعاب به ونیرهای تراش داده شده اضافه می‌شوند. در این فرایند، رنگ لعاب‌های مختلف روی پرسلن قرار داده می‌شوند و سپس در کوره‌ای با دمای بالا با یکدیگر ترکیب می‌شوند. در حالی‌که نتایج این روش منطقی است، این نوع ظاهرسازی فقط روی سطح جلویی انجام می‌شود و درخشندگی طبیعی که از قرار دادن قسمت‌های مختلف در طول ضخامت ونیر به دست می‌آید را ندارد.

در مواردی که ونیر توسط آزمایشگاه دندانپزشکی ساخته می‌شود، معمولاً باید یک تا دو هفته تا زمانی که آماده می‌شود صبر کرد. سؤالی که مطرح می‌شود این است که آیا در طول این مدت از ونیر موقتی استفاده شود یا خیر.

الف) در حالتی که ونیر موقتی استفاده نشود

در مواردی که مقدار کمی از ساختار دندان برداشته شده است، این گزینه مناسب است. مسلماً به هنگام بررسی از نزدیک، دندان کمی عجیب به نظر خواهد آمد اما این‌که چقدر این موضوع برای شما اهمیت دارد به خودتان بستگی دارد.
ازآنجایی‌که لایه‌ی سطحی دندان تراشیده شده است، حساسیت بیشتری نسبت به غذاها و نوشیدنی‌های سرد و گرم پیدا می‌کند. همچنین می‌توان در برخورد با زبان یا لب کمی زبرتر شدن آن را احساس کرد.